Ik kreeg vorige week een berichtje van een dame. Ze gaf aan ik ben 45 jaar wil heeeeeel graag een sessie doen, maar ben als de dood voor paarden. Ik heb in 45 jaar tijd nog nooit een paard aangeraakt. Dit bracht me aan het denken.
Nog nooit een paard aangeraakt, bang en toch interesse in een sessie. Wat is dat toch mensen en paarden. Waarom ligt de 1 nog net niet te slapen naast een paard en is de andere er zo bang voor. Wat heeft een paard wat deze reacties oproept.
Ik heb een berichtje terug gedaan:
Wat onzettend fijn dat je er voor open staat. Heel bang maar toch nieuwsgierig zijn naar 'wat is paardencoaching' In mijn berichtje heb ik ook aangegeven: Jij bepaald het. Wil je op afstand staan prima, ik ga met je de baan in je staat er niet alleen voor.
Zie jij een kleine pony waar jij de sessie mee wil volgen ook helemaal top. Jij bepaald het is jou leermoment en jou gevoel wat bepaald wat we gaan doen.
De week erop kreeg ik antwoord. Oke dit gaan we doen ik heb er zin in!
Voel jij je aangesproken? Durf je eigenlijk niet maar ben je wel nieuwsgierig?
Mijn advies: Doe het gewoon.
Je hebt het nog nooit gedaan maar ik denk dat je het kan!
Reactie plaatsen
Reacties